W mojej praktyce artystycznej używam rzeczy z odzysku do przygotowywania obiektów i instalacji. Najczęściej są to przedmioty zbierane przeze mnie jak kolekcje: o powtarzalnych formach i przeznaczeniu, zazwyczaj wielobarwne. Przyglądając się rzeczom widzę w nich splątania i zależności społeczno-polityczne. Interesuje mnie to jak i gdzie powstały, jakim kosztem i jakie było ich przeznaczenie. Ciekawi mnie ich nadmiar na świecie i staram się sam sobie odpowiedzieć na pytanie dlaczego je zbieram, jaki jest sens tworzenia tych kolekcji w moim życiu. Przyglądam się im niemal z dziecięcą fascynacją. Zaglądam w głąb samego siebie. Coraz wyraźniej dostrzegam w jak dużym stopniu sztuka łagodzi skutki doświadczonych traum i jak przetwarzanie tych rzeczy na obrazy i obiekty pomaga zaopiekować się wewnętrznym dzieckiem. Dotychczas arterapia i psychoedukacja była istotna w prowadzonych przeze mnie warsztatach, ale od niedawna staram się również pomagać sobie i rozumieć własną aktywność artystyczną jako strategię przetrwania i otaczania siebie samego troską.